اهل سنت ادعا مي کنند که در قرآن در آيه ان الله و ملائکته يصلون علي النبي ... آمده که بر پيامبر صلوات بفرستيد نه آل و اهلبيتش و روايات را نيز قبول نمي کنند پس لزومي نداره که بر آلش هم صلوات فرستاده شود،

پاسخ در ادامه مطلب

در سوره مبارکه مائده آيه شريفه 6، سه مساله در مورد وضو وجود دارد که از سوي اهل سنت در کيفيت وضو مورد شبهه واقع شده است.

يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ إِذَا قُمْتُمْ إِلَى الصَّلاةِ فاغْسِلُواْ وُجُوهَکُمْ وَ أَيْدِيَکُمْ إِلَى الْمَرَافِقِ وَ امْسَحُواْ بِرُؤُوسِکُمْ وَ أَرْجُلَکُمْ إِلَى الْکَعْبَينِ
معناي آيه عبارت است از: اي کساني که ايمان آورده‏ايد هنگامي که براي نماز به پاخاستيد صورت و دست‌ها را تا آرنج بشوييد و سر و پاها را تا برآمدگي پا مسح کنيد.

جهت شستن دست
قسمت إِلَى الْمَرَافِقِ در آيه به اين مساله مربوط مي‌شود.
اهل سنت لفظ إلي را که در آيه به کار رفته است، به معناي انتهاي غايت گرفته و گمان کرده‌اند که بايد دست را از پايين به سمت آرنج شست. براي اين مساله دو پاسخ وجود دارد:

سوال :غلو و زیاده روی شیعه در مورد امامانشان به گونه ای که ادعا می کنند آنها عالم به غیب هستند ، چگونه قابل توجیه است ؟

جواب : در قرآن مجيد آياتى وجود دارد كه صراحتاً علم غيب را مخصوص خداوند مى داند. مثلاً در آيه شريفه اى از سوره انعام كه در نماز غفيله نيز خوانده مى شود، مى فرمايد: } وَعِنْدَهُ مَفاتِحُ الْغَيْبِ لا يَعْلَمُها إِلاّ هُوَ وَيَعْلَمُ ما فِي الْبَرِّ وَالْبَحْرِ وَما تَسْقُطُ مِنْ وَرَقَة إِلاّ يَعْلَمُها وَلا حَبَّة فِي ظُلُماتِ اْلأَرْضِ وَلا رَطْب وَلا يابِس إِلاّ فِي كِتاب مُبِين{; «كليد مخازن غيب نزد خداست و كسى جز او بر آن آگاهى ندارد...»(انعام/59) علم غيبى كه شيعيان براى انبياء و اوصياء قائلند شريك بودن در صفت خدايى نيست، بلكه قسمتى از وحى و الهام است كه از جانب خداوند بر آن ها نازل شده است، و حقايق را بر آن ها كشف مى نمايد............

سازمان جهانی فراماسونری در کنار فعالیتهای سیاسی و اقتصادی، خوشگذرانی های مخصوص به خود نیز دارد. هر ساله در ناحیه جنگلی بوهم ایالت کالیفرنیا برجسته ترین افراد سیاسی و اقتصادی آمریکا طی تفریحات و عیاشی های سه هفته ای در کنار اجرای آیین های شیطان پرستی و قربانی کردن انسان به بحث های سیاسی و اقتصادی و فرهنگی نیز می پردازند.

ارتباط با عالم برزخ

برخى از اولیاى حق که تربیت شده مکتب اهل بیت اند و از اخلاص و خلوص و تقواى بالا برخوردارند، از نمد غیب کلاهى برداشته و از چشم و گوش دل نصیبى به آنان عنایت شده است.

در تاریخ حیات و زندگى بابرکت مرحوم آیت الله العظمى حاج نور الدین عراقى صاحب کتاب بسیار پرارزش القرآن و العقل، آمده که به ایشان گفتند: فلانى از دنیا رفته؟ ایشان فرمودند: نه هنوز زنده است، گفتند: بى تردید مرده، فرمود: چنین نیست، گفتند: از کجا مى گویید؟ فرمود: چون صدایش را از برزخ نمى شنوم، پس از گفتار آن مرد بزرگ تحقیق کردند و روشن شد که او هنوز نمرده است.

ز مُلک تا ملکوتش حجاب بردارند     هر آنکه خدمت جام جهان نما بکند

مکالمه با امام زمان علیه السلام 

  همچنین نگاشته است: شبى از شبها در مسجد کوفه بیتوته داشتیم و در سحر بعد از اداى نماز شب به سجده رفته، مشغول به ذکر یونسیه بودم و در آن اوقات آن ذکر مقدس را در سحر در حالت سجده چهار صد مرتبه یا بیشتر به دستور استاد مى گفتم. در آن هنگام که در مسجد مشغول بودم حالتى برایم روى داد که نه خواب بودم و نه بیدار به طورى که چون سر از سجده برداشتم براى نماز صبح تجدید وضو نکردم، دیدم حضرت ولى عصر- ارواحنا فداه و رزقنا لقاه- را و مکالماتى بین این ذره بى مقدار و آن ولى کردگار شد که الان به تفاصیل آن آگاه نیستم. از آن جمله پرسیدم که این اصول عملیه که فقها در هنگام نقد و نیل اجتهادى به آن عمل مى کنند مرضى هست؟ فرمودند: بلى، اصول عذریه و عمل به آن مطلوب است. عرض کردم: در باب عمل به اخبار دستور چیست؟ فرمودند: همان است که فقها به آن اخذ و عمل به همین اخبار در کتب معموله، مجزى است. عرض کردم: در مورد مناجات خمسه عشر چه دستور مى فرمایید با وجودى که به سندى منثور از معصوم نیست، آیا خواندن رواست؟ فرمود: به همین نهجى که علما معمول مى دارند عمل کردن رواست و عامل، ماجور است. و این ضعیف را چنان معلوم شد که مى خواستند بفرمایند در عصر غیبت همین رویه که فقها در استنباط احکام دارند و به آن عمل مى کنند مرضى است و اتعاب نفس براى ادراک واقع، ضرور نیست. و باز مساله دیگر عرضه داشته بودم که الان هیچ یک از آنها در خاطرم نیست. و الله الهادى الى سواء السبیل.

عظمت نجف در نظر آیت اله کشمیری

شاگردان مى گویند :گاهى آن قدر توصیف نجف را مى کرد که انگار شهر دیگرى در دنیا وجود ندارد و مى فرمود: همه ایران یک نجف نخواهد شد .مى گفت :نجف چیز دیگرى است. حتى مساجد کوچک آن جا داراى یک معنویتى است که مساجد بزرگ ایران مثل مسجد گوهرشاد خراسان آن معنویت را ندارد در نجف سیصد و شصت پیامبر دفن هستند و کربلا دویست و شصت پیامبر، قبر حضرت آدم و نوح در کنار قبر امیرالمؤمنین مى باشد. آن قدر نجف مهم است که مانند مرحوم شیخ زین العابدین مرندى که مجتهدى مسلم و باتقوا بود گاهى مى آمد جلو درب صحن امیرالمؤمنین آن جا که گداها مى نشستند، مى نشست. مى گفتند آقا این جا خوب نیست مى فرمود: این جا، جائى است که امام زمان (عج) و حضرت خضر (ع) به طرف حرم مى روند من هم نشسته ام تا شاید توجهى به من کنند.

بحری عظیم 

محقق قمى صاحب کتاب قوانین مى فرماید: من با علامه بحرالعلوم در درس آقا وحید بهبهانى (استاد کل) هم مباحثه بودیم، اغلب من براى او بحث را تقریر مى کردم، تا اینکه من به ایران آمدم و کم کم، شهرت علمى سید بحرالعلوم به همه جا رسید و من تعجب مى کردم تا زمانى که خدا توفیق عنایت فرمود، تا براى زیارت عتبات موفق بشوم. وقتى به نجف اشرف مشرف شدم، سید را ملاقات کرده مساله اى عنوان شد، دیدم سید بحرالعلوم، دریاى مواج و عظیم از دانش هاست. پرسیدم؟ آقا ما که با هم بودیم شما این مرتبه را نداشتید، و از من استفاده مى کردید، حال شما را مانند دریا مى بینیم، فرمود: میرزا این از اسرار است که به تو مى گویم و تا من زنده ام به کسى نگو، و کتمان بدار، من قبول کردم. فرمود: چگونه اینطور نباشم، و حالا آنکه آقایم مرا شبى در مسجد کوفه به سینه مبارک خود چسباند.

خواب تولد علامه

مرحوم حاج عبدالحمید قمشه اى، از ثروتمندان قمشه بود و معروف ترین فرد شهر در خیرات و مبرات محسوب مى شد که خدمات شایانى به مردم شهر نمود و هنوز آثار خدمات ایشان از قبیل پل حاج عبدالحمید، آب انبار حاج عبدالحمید و بسیارى دیگر از خیرات و مبرات ایشان در قمشه شهرت دارد. وى قبل از تولد استاد الهى قمشه اى شبى در خواب دید، ملا محمد مهدى که یکى از علماى بزرگ بود و چند سالى قبل رحلت نموده بود بر یک هودج نشسته و از آسمان بر زمین آمد و به اتاق ایشان وارد شد.

تاثیر ذکر لا اله الا الله

در شب جمعه یازدهم رجب ۱۳۸۸ ه‍. ق. مطابق ۱۲/۷/۱۳۴۷ ه‍.ش، بر اثر مراقبت و حضور، التهاب و اضطراب شدیدى داشتم، و با برنامه عملى جناب استاد علامه طباطبایى - رضوان الله علیه - روزگار مى گذراندم؛ تا قریب یک ساعت به اذان صبح که به ذکر کلمه طیبه )لا اله الا الله (اشتغال داشتم، دیدم سر تا سر حقیقت و همه ذرات مملکت وجودم با من در این ذکر شریف همراهند و سرگرم به گفتن )لااله الا الله اند(؛ ناگهان به فضل الهى جذبه اى دست داد که بسیار ابتهاج به من روى آورد. مثل این که تندبادى سخت وزیدن گیرد آنچنان صدایى پى درپى هیچ مکث و تراخى بر من احاطه کرد، و سیرى سریع پیش آمد که هزار بار از سرعت سیر جت سریع السیر در فضا فزونتر بود، و رنگ عالم را بدان گونه که دیده ام از تعبیر ان ناتوانم. عجب این که در آن اثناء گفتم: چه خوش است که به دنیا برنگردم، وقت این معنى در دلم خطور کرده به یاد عائله افتادم که آنها سرپرست مى خواهند، باز گفتم : آنها خودشان صاحب دارند، به من چه؛ تا چیزى نگذشت که از آن حال شیرین باز آمدم و خودم را در آنجا نشسته بودم دیدم. ان الله سبحانه فتاح القلوب و مناح الغیوب .